SINIRIN GÜNEYİNDE GÜNEŞİN BATISINDA- Haruki Murakami

187 sayfa

Çeviri: Pınar Polat

Doğan Kitap

Murakami'den İmkansızın Şarkısı'nı okumuştum daha önce ve pek sevmemiştim. Ölmeden önce okunması gereken bilmem kaç kitap listesinde görüp almıştım.

 Ölmeden önce okunması gerekiyorsa baya iyi olmalı diye beklenti içine girdiğimden mi yoksa konusu itibariyle kimin eli kimin cebinde belli olmadığından mı bilemiyorum ama hoşlanmamıştım kitaptan.

 Murakami'yi de bir kalemde silip atamadığımdan bir kitabını daha okumaya karar verdim:)



Kitabın konusuna gelince;

Hacime'nin ilkokul arkadaşı ve ilk aşkı Şimamoto'yla okul bitince yolları ayrılır. Hacime'nin sevgilileri olur, üniversiteyi bitirir, iş hayatına atılır, evlenir, çocukları olur ama aklının bir köşesinde hep Şimamoto vardır. Ve bir gün Şimamoto'yla yolları yine kesişir. Hacime, hayatına kiminle ve nasıl devam etmesi hususunda karar almalıdır artık...

Kitap o kadar güzel başladı ki hemen "a-ha" dedim "yıldızım barışacak galiba Murakami'yle":) Su gibi aktı roman; çorba karıştırırken, iki arada bir derede hep elim gitti, 2 satır da olsa okudum.

Bittiğinde ise aklımdaki soru işaretlerinin cevabını bulamamış olmak biraz rahatsızlık hissi verse de belki de en güzeli böylesiydi dedim sonunda... Hayat da öyle değil mi zaten her sorunun mutlaka bir cevabı olmak zorunda değil...Bazen her şeyi olduğu gibi bırakmak en güzeli diyerek kitabı bağrıma bastım ve bir sonraki Murakami romanı olarak da Sahilde Kafka'yı seçtim;)

Altı Çizilenler:

O zamanlar bilmiyordum. Birini tekrar düzelemeyecek kadar kötü kırabileceğimi. İnsan sadece var olarak diğer bir insanda dönüşü olmayan yaralar açabiliyordu.

Sınıftakilerin bazıları onu çok soğuk ve kibirli bulmuş olmalıydılar. Fakat ben başka bir şey bulmuştum- yüzeyin altında sıcak ve kırılgan bir taraf. Tıpkı saklambaç oynayan bir çocuk gibi, çok derinlere saklanmış ama bulunmayı umuyordu.

Bugün bile, ne zaman onu düşünsem, sakin bir pazar sabahı gelir aklıma. Doğmak üzere olan dingin, güzel bir gün.

Burada kalırsam içindeki bir şey sonsuza dek kaybolacaktı- kaybetmeyi göze alamadığım bir şey. Bir tutku, yarım kalmış bir arzu, belli belirsiz bir düş gibiydi. İnsanların sadece 17 yaşındayken gördükleri bir düş.

Yağmura uzun bir süre bak, kafanda hiç bir düşünce olmadan ve dünyanın gerçekliğinden uzaklaşarak, yavaş yavaş gevşeyen bedenini hisset. Yağmurun hipnotize edici gücü vardı.

Bir daha gelebileceğini asla söylememeliydi. Vaatler- böyle belirsiz olanları dahi- insanın aklına takılıp kalır.

Ağlayabilseydim, herşey daha kolay olabilirdi. İyi de, neye ağlayacaktım? Kimin için ağlayacaktım?Başkalarına ağlamak için çok bencildim, kendime ağlamak içinse çok yaşlı.

Kitap Tanıtımından:
Tokyo’nun varlıklı bir mahallesinde, sıradan ve sorunsuz gibi gözüken bir hayat süren Hajime, orta yaşlara geldiğinde yaşamını sorgulamaya başlar. Hayatı boyunca sahip olduklarından daha fazlasını istememiştir. Savaş sonrası yıllarda şansı yüzüne gülmüş, iyi bir evlilik yapmış ve iki kız çocuk sahibi olmuştur. Şehirde iki caz kulübünün sahibi olarak kıskanılacak bir kariyeri vardır. Yine de, hayatı ve kariyeriyle ilgili, rahatsız edici, sinsi bir yetersizlik duygusuna kapılmaktan kendini alamaz. İlk gençliğinde âşık olduğu, akıllı, ancak tuhaf bir yalnızlık duygusu uyandıran güzel Şimamoto’nun anısı, kalbini gölgelemektedir.
Yağmurlu bir gecede, eskisinden çok daha güzel ve etkileyici görünen Şimamoto’nun tekrar karşısına çıkmasıyla, hayatı çok daha karmaşık bir hale gelir.

“İnsanın, kaderi ve maddi dünya arasındaki gelgitlerini anlatan ve okuru kıskıvrak yakalayan bir eser. Akıllardan çıkmayacak.”
The New York Observer