BİTİRGEN-Figen Şakacı

Everest Yayınları

94 sayfa
Basım yılı: 2011

Ben bu kitabı çook sevdim... Bitince de öyle hüzünlendim ki daha uzun olsaydı keşke dedim.

Bitirgen, üçlemenin ilk kitabı aslında, ikinci kitap da Pala Hayriye(2014).

Bir kız çocuğunun günlüğü şeklinde yazılmış roman. Babası kahramanımıza "bitirgenim" diye hitap ettiğinden kendisi de günlüğüne bitirgen ismini veriyor. Bitirgen de küçük ve şeker gibi tatlı kayısı demekmiş, bunu da öğrenmiş oldum:)

Küçük bir çocuğun gözünden okul ve aile yaşamını, komşuluk ilişkilerini, darbeyi, darbenin etkilerini, aşkı, ölümü, cinsel istismarı okuyoruz.

Yazarın anlatımını çok naif, sıcak ve samimi buldum, bitirgenle birlikte ben de kendi çocukluğumun izini sürdüm. Bir sayfada kahkahalarla gülerken bir sonrakinde gözlerim doldu, içim sızladı...

Annelerin argolu özlü sözlerinden de bolca var kitapta:) Çok seviyorum eskilerin deyimlerini, keşke hafızam yeterli olsaydı da hepsini hatırlayabilseydim. Annemin izlediği "ömrümü yedin" dizilerinden birinde de o tarz bir karakter vardı, sırf o özlü sözler için izleyesim gelmişti diziyi:))

Neyse konuyu fazla dağıtmadan diyorum ki, ben çok keyif aldım Bitirgen'i okurken, tavsiye olunur efenim:)

"Tıpkı Kabuk" başlıklı bölümden bir parça paylaşmak istedim bir de.

"Kapkalındı kabuğun, hani kafama atsalar yarar o kadar. Ne ki üzerindeki tüylerin komikliği unutturuyordu sertliğini, içine sızmayı kolaylaştıracak gizli dehlizlerin vardı, ancak elimde evirip çevirince görebileceğim. Herkesin evine girmezdin öyle kolay kolay, zengin sofralarında boy göstermeyi severmişsin duyduğuma göre. Taa uzaktan geldiğine göre, kime konuk olacağını önceden biliyor olmalısın.Mağrur duruşundaki kibrin hoşuma gidiyordu, yalan yok. Ama kendini teslim etmeme inadına içerliyordum. Kafana vura vura içindeki o akça pakçalığa ulaşmaya çalışmak hoyratlıktan değil, sana olan merakımızdandı. 

...Senin o ufacık bedeninde, benim o ufacık sevincimde dünya da küçülüvermişti. Masal anlatır gibi ne yaparsa her aşamasını anlattı babam; bak önce burasına vuracaksın çok canını acıtmadan, sonra bıçağı yavaşça yanlarına saplayıp ortadan ikiye ayıracaksın ama parçalamadan, şimdi de içindeki nehri salıvereceksin ama üstüne bulaştırmadan dedikçe, ilk defa bir sırrını açtığını sanıp değer biçmiştim kendime onun gözünde.

...Cebindeki paranın hesabını yapmaktan helak olmuş evimizin ilk serseri israfıydın diğerlerine göre, benim içinse babamla baş başa olmaya vesile bulunmaz bir nimettin.

...Sana bir teşekkür borcum var; güç denilen şeyi kabuğunun ömrüyle ölçtüğüm için, evimize ilk kez törensi bir telaşla geldiğin için, gözümün önünde tüm heybetiyle duran babamı bir anda yanıma kattığın, iki parmağını kapalı avucunda şaklatarak zafer sevinciyle bir ezgiyi tutturmasına vesile olduğun için. Babalar da neşelenebilirmiş meğer, ilk kez senin sayende anladım.

...Nice çocukların sevinci senin gövdende sınanır belki yine, sonra kendime geldim, saatimi bugüne ayarladım. Zaman, eti kemik geçmiyordu artık, rüyalara yüz vermiyordu nicedir; büyümek hem büyülü hem buhranlı bir şeymiş meğer. Bulutu gördün mü yağmura hazırlanmak demekmiş, kaçışlara açılan bir saçakaltı, yolculamalara hazır bir durakmış. Ne ki yetmedi bildiklerim gördüklerime, her türlü ıssızlıkta ıslanmayı seçmiştim bir kere. Bu kez son demek bir gençlik atasözü, bir ne oldum deliliğiymiş..."

Kitap Tanıtımından:

Hepimiz aynı mı büyürüz? Daha az hasarla, daha az kederle büyüyenlerimiz de yok mu? Tıpkı daha korkunç ve onarılamaz hasarla büyüyenlerimiz olduğu gibi. Derecesi ne olursa olsun "bizim buralar"da bir kız çocuğunun büyümesinde hep ciddi bir hasar vardır, çocukluğunun kuytularında illa bir terslik! Hikâyelerimiz farklı yollarda çatallansa da aslında hepimizin başına ne geldiyse şu "büyüme" işinden gelmiştir. Düşünen herkes büyümenin ne belalı bir şey olduğunu bilir. Büyüyüp de yıllar sonra geriye dönenimiz, büyümeye çalışan o çocuğa bakanımız, halini soranımızsa nadirdir. Bitirgen, büyük bir cesaretle buna bakıyor. Yıllar öncesine, o kız çocuğuna gidip... Onun diline, onun inine iniyor. Niye? Çok şeyimiz, ve belki de her şeyimiz oradaki o çocukta, oradaki hasarda duruyor çünkü. Yoksa bunca zordan sonra nihayet "büyüdüğümüzde" niye oturup bunları yazalım ki? Bizim buraların büyüme hikâyeleri bilinmeden, bu hikâyeler iyileşmeden bizim buralar da asla iyileşmeyecek çünkü. Figen Şakacı'nın cesareti bundan. 

Bitirgeni okurken Şakacının anlatım dilinde yuvalanan o ironik ton, size edebiyat adına lezzet verecek hiç kuşkusuz, ama o ironik tonun edebiyat için orada olmadığını kavradığınızda, işte gerçekten zaman anlayacaksınız hasarın ve kederin kardeşinin kim olduğunu. Bitirgen: Öyküsü büyümenin o dikenli kollarında geçen bir anlatı, dili incecik bir kâğıt kesiği... Birhan Keskin