Londra Günlüğü:)

Sağsalim tek parça halinde vardık çok şükür!:) Ama şanıma yakışan bir şekilde buraya ulaştığımı da belirtmek isterim:) 

Aktarmalı uçuşlar beni hep tedirgin eder ama gel gör ki Ankara'dan da aktarmasız uçuş bulmak çok zordur! Nitekim Londra uçağımız da İstanbul aktarmalıydı. İstanbul uçağı rötar yapınca Londra uçağına bildiğiniz koşarak yetiştim! Bu arada Allah, İstanbul uçağında karşıma bir melek çıkardı ve sağolsun eşime ulaşıncaya kadar Bilge Hanım yardımlarını benden esirgemedi! Kızın elinden o tuttu, ben küçüğü kucakladım, bi yandan da bebek arabasını sürerek koştuk Londra uçağına. Koltuklarımız farklı yerlerdeydi ama sağolsun Bilge Hanım "2 çocukla zor olur beraber oturalım, belki faydam olur" diyerek birlikte oturmamızı teklif etti. Allah'ım doğru mu duyuyorum dedim, çok duygulandım gerçekten! Allah'tan uçak da dolu değildi ve biz geçtik arka tarafa. 

Önümde de 25 yaşlarında bir İngiliz delikanlı oturmakta, yanında da kimse yok yayılmış üç koltuğa da, ayaklarını uzatmış falan. E tabi benim bebelerden rahatsız oldu kendileri. Hiç güzel, nazik bir ikaz olmadan bir hışım döndü, gözlerini belerterekten yüksek bir volumde çocuklardan rahatsız olduğunu ifade etti! 

Hayır öncesinde nazik bir şekilde uyarırsın eğer yine tekrarlanırsa sesini yükseltebilirsin ona eyvallah! Neye uğradığımı şaşırdım, gerçekten farkında da değildim çevremize rahatsızlık verdiğimizin. Neyse alarm durumuna geçtim, kızı milim oynasa uyardım ama oğlan henüz laftan anlayacak yaşta değil malum, e daracık ortam sıkıldı haliyle o 4 saat var yaaa nasıl ter attım onu oyalamak adına anlatamam! Saatler geçmek bilmedi. Sonra bizim "rahatsız" gene döndü gene uyardı falan. Hadi öncesinde farkında değildim ama bu sefer teyakkuz halinde olduğumdan ortada gerçekten hiç bir şey yokken bizimkinin dellendiğini farkettim. Elimi belime atasım geldi ama nezaketimi bozmadım tabi! Beddua etmeyi de sevmediğimden Allah'a havale ettim kendisini!

Uçak indi, toparlanıyorum, kız kitabım diye tutturdu. "Kızım nerden bulayım şimdi kitabını, koltuk değiştirdik, eski yerimizde kalmıştır, orda da yoksa da yapacak bir şeyim yok, giderse gitsin aaaa çıkalım artık şurdan!" diyerekten onu susturdum, (kitabı da bulamadık bu arada) inmek için koridorda sıra beklerken benim veletler öndeki "rahatsız"a dokundukları, sürtündükleri anda bizimkinin kulaklarından duman çıkmaya başladığını farkettim, "inadına mı yapıyosunuz siz, ben sakındıkça adamın dibine giriyosunuz!" diyip çekiştirdim bebeleri.

Neyse indik, valizleri almaya geçeceğiz, kızım uçakta verilen oyuncak ayılardan birini düşürmüş, onu farkettik. "Yavrum napalım dönüşte verirlerse bir daha, onu düşürmeyiz inşallah" dedim, geri dönecek halim yok ya! Bu arada da içimden "döküle döküle gidiyoruz hadi bakalım hayırlısı" diyorum.

Geldik valizlerin döndüğü standın başınaaaa....Önce benim küçük valiz geldi, onu aldım. Sonra uzaktan büyük valizi görür gibi oldum ama boydan boya kırmızı bantla kaplanmış valiz! "Yok canım bu benim değil, ben böyle bantlamadım ki" dedim ama tedirgin oldum. "Ama benimkine de çok benziyor" diye yaklaştım valize ki benimmiş! Valiz sen patla, saçıl falan, adamlar toplamışlar, açık kalan bir tarafına da tutanağı sıkıştırmışlar! Neyse dedim moral bozmak yok, özel bagajdan gelecek bebek taşıma sırt çantasını almaya gidelim. 

Özel bagajların geldiği stand ayrı, bebek arabaları gelir, benim çanta gelmez bir türlü! Bagaj sorunlarıyla ilgili kısma nerede benim bagaj diye sorduk. Ve bilin bakalım nooolmuş?:) İstanbul'da kaybolmuş!:) Güler misin ağlar mısın?! Form doldurduk ettik falan, uçak indi 18:30 da biz havaalanından çıktık sekize doğru!

Hayır ben neyse de benimle beraber Bilge Hanım da bekledi, ona üzüldüm!:( Allah bin kere ondan razı olsun! Yıllar sonra da ne zaman hatırlasam hayır duamı ederim artık!

Çanta, ertesi akşam 23:30 da eve kargoyla geldi, o saatte de kargo oluyo muymuş şaşırdım doğrusu! Uyuyacak olsak ne olacaktı o da ayrı mesele?!

Patlayan valiz için de THY'yi aradık, değişim, tamir veya para iadesi yapacaklar.

Burada ne yaptığımıza gelince... Evin yakınında çok güzel bir park var, çocukları oraya götürüyorum. İlk gün gittiğimizde kızım bir hayli şaşırdı!:) E haliyle herkes ingilizce konuşuyor, kızımın ilk tepkisi şöyleydi: " Herkes ingilizceyi öğrenmiş, bi biz öğrenemedik!":)))

Ayrıca dil niye bu kadar nankör olmak zorunda! Çok paslanmışım çok! Ayrıca İngilizleri anlamak için de ekstra çaba sarf etmem gerekiyor! Her zaman da anlayamıyorum malesef!:( Misal; geçenlerde parkta 3 yaşlarında bir çocuk tırmanmış demirlere geri de inemiyor. "Mommy" diye ağlayıp duruyor sabi, anası da gelmedi bi türlü.  Baktım olmayacak sevabına indireyim bari çocuğu dedim. Yakınındaki bir kadın da "her mommy" diye başladı hızlı hızlı ve yuvarlayaraktan konuşmaya. "Yoo yoo annesi değilim" dedim. "Yok" dedi gene başladı "her mommy" diye konuşmaya.  "İngilizcem çok iyi değil, sorry"dedim. "Önemli değil" dedi kadın ama hevesi kaçtı. Artık "anası gelirse seni yolar" mı demek istedi, "anası da bunu bıraktı buraya gitti" mi demek istedi bilemedim:\ Az yavaş konuşsaydı iki lafın belini kıracaktık ama kısmet değilmiş:)

Pratik yapmak şart diyerekten ben de yakındaki bir kilisenin oyun grubuna gitmeye karar verdim! Hem biraz benim bebeler haşır neşir olur ingilizceyle hem de ben pratik yapma imkanı bulurum kısmetse dedim ama ne mümkün! Ben bebelerin peşinde koşmaktan kimseyle konuşamadım ki:( Millet saldı çocuğunu sohbete daldı. Benimkiler beni bir oraya çekeler bir buraya çekeler; küçüğün ara ara nükseden saç çekme huyu nedeniyle zaten gözümü ayıramadım ondan; kız bu sefer kıskanır benimle hiç ilgilenmiyorsun gel beraber oynayalım diye. Boşuna mı geldik evladım biz buraya, hani siz çocuklarla kaynaşacaktınız?! Doğrusu bebelerle ben bayaa bir kaynaştım 1,5 saat boyunca! Velhasıl kelam bu oyun grubu hiç amaca hizmet etmedi:(
 Başka bir çözüm bulmalı!